Wydawca treści Wydawca treści

Jazda konna

Już ponad 7 tysięcy kilometrów tras konnych wyznaczyły Lasy Państwowe dla miłośników wypoczynku w siodle.

Coraz większa popularność jazdy konnej zmobilizowała wielu nadleśniczych do tworzenia nowych szlaków. Z „Raportu o stanie lasów" wynika, że w latach 2010-2011 na terenach zarządzanych przez Lasy Państwowe długość takich tras podwoiła się. To bardzo dobra wiadomość dla koniarzy. Droga udostępniona przez nadleśniczego jest bowiem, zgodnie z ustawą o lasach, jedynym miejscem w lesie, gdzie można się w ten sposób poruszać. Nawet jeśli przed wjazdem na nią nie ma żadnego znaku zakazu, ani też nie jest przegrodzona szlabanem, wjeżdżać na nią konno nie można (podobnie jak samochodem, motocyklem czy quadem).

W kupie siła

Jeżeli w naszej okolicy brakuje szlaków konnych, możemy zgłosić się do nadleśnictwa z prośbą o ich wyznaczenie. Warto, by taki wniosek poparła większa grupa miłośników tego rodzaju rekreacji. Jeśli zainteresowanie będzie wystarczające, a stan nawierzchni drogi i sposób jej użytkowania (czy np. nie poruszają się na niej maszyny leśne) na to pozwoli, jest szansa, że nowy szlak powstanie.
Trzeba pamiętać, że nadleśnictwa za przejazd drogami leśnymi, w wypadku ich komercyjnego użytkowania, mają prawo pobierać opłatę. Chodzi tu np. o wycieczki, przejażdżki czy rajdy organizowane przez stadniny czy gospodarstwa agroturystyczne - powinny podpisać z nadleśnictwem, jeśli tego ono wymaga,  umowę, w której będą określone prawa i obowiązki obu stron, czas obowiązywania i wysokość opłat. Jeśli jednak jesteśmy osobą prywatną, która od czasu do czasu wybiera się na przejażdżkę po lesie, nic nie płacimy.

Brak zgody na utworzenie szlaku konnego nie oznacza złej woli nadleśniczego. Może mieć ku temu ważne powody. Wbrew pozorom, konie potrafią poważnie zniszczyć nawierzchnię leśnej drogi. Kopyta dziurawią ją tak bardzo, że często uniemożliwia to później poruszanie się rowerem i utrudnia spacer pieszym. Nierzadko konie uszkodzą  drogę bardziej niż leśne maszyny podczas prac przy pozyskaniu i zrywce drewna, a trzeba od razu dodać, że nawierzchnia rozjechana przez ciągniki naprawiana jest zwykle dość szybko po tym , jak wyjadą one z lasu.

Najważniejsze są zasady

Niezależnie od szkód, jakie mogą spowodować konie, przepisy zakazujące jeźdźcom wjazdu do lasu poza wyznaczonymi drogami budzą kontrowersje, także wśród leśników. Wydaje się, że to rygor tego samego gatunku, co wszechobecne niegdyś tabliczki „Zakaz fotografowania" - swego rodzaju relikt przeszłości. W wielu krajach Europy Zachodniej, choćby w Niemczech, przepisy działają odwrotnie niż w Polsce. Tam można jeździć konno po wszystkich drogach leśnych, z wyjątkiem tych, na których ruch ograniczono np. ze względu na nieodpowiednią nawierzchnię, zbyt dużą liczbę pieszych turystów lub przejeżdżające maszyny leśne. Niestety, nie ma większych szans, by w Polsce wprowadzono podobne zasady, jak u naszych zachodnich sąsiadów. Nie dalej niż w zeszłym roku Janusz Zaleski, wiceminister środowiska przekonywał, że przepisy o udostępnianiu lasów spełniają swoją rolę  i ich zmiana nie wydaje się konieczna. Na razie trzeba więc liczyć na przychylność nadleśniczych. I warto o nią dbać, przestrzegając zasad korzystania ze szlaków. Przede wszystkim należy pamiętać, że droga do jazdy konnej to nie tor wyścigowy i korzystają z niej także piesi turyści. Nie można z niej zjeżdżać, chyba, że musimy ominąć przeszkodę lub mamy inny naprawdę ważny powód (np. ratujemy zdrowie). Dobrą praktyką jest jazda środkiem szlaku, tak aby nie niszczyć nawierzchni po bokach, którymi najczęściej poruszają się piesi i rowerzyści. Osoby małoletnie powinny jeździć konno w towarzystwie dorosłych. Wyruszać na trasę należy po świcie, a wracać z niej przed zmierzchem. Po swoim koniu należy także posprzątać.

Każde nadleśnictwo, które wyznacza szlaki konne, tworzy także regulamin poruszania się po nich – warto go przeczytać przed wyruszeniem na trasę. Poza zasadami poruszania się, przedstawione są w nich także oznaczenia szlaków. Podstawowe to pomarańczowe koło na białym tle oznaczające sam szlak oraz pomarańczowe koło z czarną obwódką oznaczające jego początek i koniec. Czasami stosuje się też inne oznaczenia, np. zieloną podkowę na białym tle.

Warto wiedzieć

W 2011 r. sieć szlaków konnych na terenie Lasów Państwowych liczyła 7 tys. km. Jedną z większych atrakcji dla jeźdźców w Polsce jest Łódzki Szlak Konny, który częściowo biegnie także przez tereny Lasów Państwowych, a RDLP Łódź była wśród jego twórców. Ma w sumie ponad 2000 km i jest najdłuższym tego typu traktem w Europie. Na trasie znajduje się 200 ośrodków jeździeckich, 21 punktów postojowych, 1400 tablic informacyjnych, 30 punktów informacyjnych monitorujących turystów i ponad 1000 atrakcji turystycznych. Ciekawostką jest, że jeździec może bezpłatnie wypożyczyć lokalizator, który w wypadku niebezpieczeństwa wyśle służbom ratunkowym informację o pozycji będącego w opałach turysty

Lokalne szlaki konne aż takich udogodnień, jak lokalizatory, nie oferują. Nadleśnictwa troszczą się przede wszystkim o to, żeby wszystkie trasy były czytelnie oznakowane, zawsze przejezdne, by były przy nich koniowiązy oraz wiaty umożliwiające odpoczynek i schronienie przed deszczem. Przede wszystkim jednak dbają, by przebiegały przez najpiękniejsze tereny Lasów Państwowych. Co oferują miłośnikom jazdy konnej, najłatwiej dowiemy się w siedzibach nadleśnictw oraz w serwisie czaswlas.pl.


Najnowsze aktualności Najnowsze aktualności

Polecane artykuły Polecane artykuły

Powrót

Lasy nadleśnictwa

Lasy nadleśnictwa

RZEŹBA TERENU
 
Rzeźba terenu jest wynikiem procesów zachodzących w okresie plejstoceńskim, głównie w jego końcowej fazie, wytapiania lądolodu zlodowacenia północno polskiego, oraz holoceńskich procesów akumulacji rzecznej, eolicznej i organicznej. Rzeźba północnej i środkowej części nadleśnictwa jest bardzo monotonna. Urozmaicenie stanowią luźne pagórki wydmowe. Południowa część ma rzeźbę urozmaiconą. Największy obszar zajmuje płaska równina rzeczno – rozlewiskowa. Różnica wysokości w granicach nadleśnictwa wynosi około 130 m.
 
STOSUNKI WODNE
 Fotografia przedstawia jedno z jezior śródleśnych
 
Czynniki determinujące stosunki wodne terenu Nadleśnictwa to Zalew Szczeciński, rzeka Odra oraz jeziora: Nowowarpieńskie, Dąbie, Wielkie i Małe Myśliborskie, Karpino, Piaski, Stolec, Świdwie, Głębokie oraz rzeczki Gunia, Karpina i Grzybnica.
Łączna powierzchnia bagien wynosi 761 ha, a blisko 17% powierzchni leśnej to siedliska wilgotne.
 
 
 
GEOLOGIA
 
Głównymi utworami geologicznymi obszaru nadleśnictwa są piaski i piaski ze żwirami, gliny zwałowe, mułki, gytie i torfy. Na utworach tych wykształciły się początkowo gleby płowe, rdzawe i brunatne, a w okresie późniejszym gleby bielicowe i bielice. Od początku holocenu rozpoczęła się akumulacja osadów organicznych i zarastanie zbiorników jeziornych. Proces ten trwa do chwili obecnej. Na utworach tych są wykształcone gleby organiczne, głównie torfowe. Poza tym współczesnym procesem geologicznym jest akumulacja rzeczna, a wynikiem powstanie mad rzecznych.
 
KLIMAT
 
Teren Nadleśnictwa Trzebież leży w obrębie Klimatów Bałtyckich w Krainie Klimatycznej Zalewu Odrzańskiego. Obszar ten charakteryzuje się znacznym wpływem klimatu atlantyckiego. Klimat ten cechują małe amplitudy roczne temperatur, opóźniona i ciepła zima oraz stosunkowo chłodne lato. Klimat ten oznacza się wielką zmiennością i różnorodnością typów pogody we wszystkich porach roku oraz kontrastowością w charakterze pogody w poszczególnych latach. Niepokojącym zjawiskiem jest liczba anomalii pogodowych powodujących wzrost huraganowych wiatrów.

 

SIEDLISKA I DRZEWOSTANY

 
 

Siedliska borowe zajmują 68%, lasowe 27%, olesy 5% powierzchni leśnej Nadleśnictwa Trzebież.

 
 Wykres przedstawia procentowy udział siedlisk
 
 

Zdecydowanie dominującym gatunkiem lasotwórczym jest sosna, która jako gatunek panujący występuje na wszystkich siedliskach borowych i lasowych zajmując 80% powierzchni leśnej. Poza sosną większe znaczenie mają: buk 3,5%, dąb 2%, brzoza 4%, olsza 8%, pozostałe iglaste 2%, pozostałe liściaste 0,5%.

 
 
Wykres przedstawia prodcentowy udział powierzchniowy gatunków
 
 
 

Na terenie nadleśnictwa znajdują się  drzewostany i obiekty podlegające ochronie lub projektowane do objęcia ochroną prawną.

Na szczególną uwagę zasługują:

  • „Świdwie" – rezerwat faunistyczny ptaków zbiorowisk mieszanych objęty Konwencją Ramsar. Przedmiotem ochrony jest zarastające jezioro Świdwie wraz z otaczającym je pasem szuwaru trzcinowego na  torfowisku niskim oraz przyległym drzewostanem. Celem ochrony jest zabezpieczenie miejsc lęgowych, żerowania oraz odpoczynku w okresie masowych wędrówek  licznych gatunków ptactwa wodno – błotnego.
  • Zespół przyrodniczo – krajobrazowy „Dębina".
  • Pomniki przyrody.
  • Zabytki kultury - Park podworski w Brzózkach, Wczesnośredniowieczne grodzisko, Cmentarzysko kurhanowe z epoki brązu, Osada obozowisko ze środkowej epoki kamienia oraz osada ze średniego średniowiecza XI-XII w. oraz obozowisko z epoki kamienia.
  • Strefy ochrony wokół gniazd ptaków chronionych (kania ruda, orlik  krzykliwy, rybołów, orzeł bielik).
  • Osobliwości przyrodnicze w postaci: Stanowiska długosza królewskiego, Stanowiska borówki amerykańskiej, Stanowiska daglezji,  Stanowisko gleby ochrowej (tzw. czerwonej  ziemi).